ΠΑΕΙ Ο........ Ο ........!!!!!

Ήθελα πριν φύγει το 2009 να αναρτήσω ακόμη ένα άρθρο μιας και έχω πολυυυυυύ καιρό να γράψω, αλλά το αμέλησα και έτσι δεν πρόλαβα...

Δεν πειράζει και του χρόνου εδώ θα είμαστε! Γι΄αυτό εύχομαι ΥΓΕΙΑ! Υγεία να έχουμε και όρεξη να γράφουμε..

Καλή χρονιά λοιπόν!!!

ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ.....ΚΛΑΜΑ!

Το κλάμα με ανακουφίζει!!! Με αυτό νιώθω ότι εκτονώνομαι.. Στους δικούς μου ανθρώπους το έχω πει, όταν κλαίω να μην στεναχωριούνται αλλά να χαίρονται, να χαίρονται γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να τα βγάζω όλα από μέσα μου και να ηρεμώ....Δε φοβάμαι να αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν, υπάρχουν στιγμές που αυτό διαρκεί για πολύ..Τόσο που η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές με λυπάμαι και μετά με καλοπιάνω για να σταματήσω ή άλλες με μαλώνω και λέω αρκετά..
Όσο αλλόκοτο και αν ακουστεί σε κάποιον μετά από αυτό νιώθω δύναμη πολύ δύναμη και ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα διάφορα που πιθανότατα μου συμβαίνουν ή δημιουργώ στη ζωή μου. Δε μου αρέσει όμως να κλαίω μπροστά σε άλλους (κυρίως μη κοντινά μου άτομα), σαν εγωϊστικό όν που τελικά είμαι, αυτό θα μου δημιουργούσε αμηχανία και αδυναμία..
Αυτό συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο!!! Δεν μου αρέσει η χρήση του χημικού παυσίπονου, δε θέλω να χορηγώ στον οργανισμό μου χάπια, για να το κάνω πρέπει η κατάσταση να είναι πολύ σοβαρή και πραγματικά να μην αντέχω τον πόνο με κανένα άλλο τρόπο..Το κλάμα μετά από πολύωρο σωματικό πόνο λειτουργεί ως ανασταλτικό του πόνου..Επικεντρώνομαι σε αυτό και ύστερα κουράζομαι και κάπως έτσι μου περνάει ή νιώθω τη δύναμη να συνεχίσω να τον ανέχομαι..
Χα!Αν ήμουν κάποιος ξένος που δε με γνωρίζει και διάβαζα αυτά που γράφω θα έλεγα ότι αυτό το άτομο είναι τρελό με συμπτώματα κατάθλιψης...Αλλά επειδή με ξέρω δε με παρεξηγώ απλά αυτή τη στιγμή γράφω γράφω γιατί εδώ και ώρες πονάω συνεχόμενα από την εξαγωγή του φρονιμίτη μου, του πάνω αριστερά που υποτίθεται ότι πονάει λιγότερο από τους κάτω. .....Και αφού πέρασα τη φάση του κλάματος και της εκτόνωσης και αφού συνεχίζω να πονάω και να αρνούμαι να πάρω κανονικό παυσίπονο και αφού το στομάχι μου εδώ και ώρες με μπουκετίζει χωρίς να μπορώ να το ικανοποιήσω λόγω της μουδιασμένης και πρησμένης αρίστερής πλευράς του προσώπου μου ...Και επειδή δε μπορώ να βγω έξω, αφού δεν είμαι για να βλέπω κόσμο,γιατί ο πόνος μου βγάζει νεύρα και αφού μόλις και μετά βίας ανοιγοκλείνω το στόμα μου για να μιλήσω με κάποιον.. Και αφού κουράστηκα από τις άσκοπες σβούρες μέσα σε όλο το σπίτι και από την απομόνωση στο δωμάτιο ακούγοντάς μουσική και αφού κοιτάω το ρολόϊ και με πιάνει απελπισία που διανύω την 9η συνεχόμενη ώρα ανοχής πόνου και βαρεμάρας( από τις σπάνιες φορές που όχι μόνο λέω αλλά φωνάζω ΝΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑ)...Και μετά από τόσα αφού (που διαβάζοντάς τα, εκνεύρισαν και εμένα ως αναγνώστη) καταλήγω στο ότι αυτή τη στιγμή απλά γράφω γιατί δε μου έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνω για να με γεμίσω με λίγο όρεξη και ενδιαφέρον και να με αποσπάσω από τον πόνο. Είναι σαν να έχει χτυπήσει τις ορμόνες μου και να με έχει καταβάλει κυκλοθυμία συναισθημάτων..
......Και μέσα στις διάφορες σκέψεις που όλη μέρα περνούν από το μυαλό μου αναρωτιέμαι τι χειρότερο πόνο αντέχουν αυτοί με τις πιο δύσκολες περιπτώσεις φρονιμίτη, για να μην το παω παραπέρα σε άλλες αρρώστιες. Στη προηγούμενη εξαγωγή από ότι καταλαβαίνω τώρα τη γλίτωσα όχι απλά καλά, αλλά περίφημα, αυτή τη φορά όμως συμπονώ και νιώθω όλους τους φρονιμιτοπαθόντες!
......Θέλω να περάσει αυτή η μέρα...Να πέσω στο κρεβάτι, να με πάρει ο ύπνος και το πρωί να ξυπνήσω με λιγότερο πόνο και μούδιασμα και επιτέλους να φάωωωωωωωω ένα υπέροχο πρωϊνό..Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα ότι όλα αυτά θα συμβούν αύριο!!

ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ!?

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί σχεδόν για τα πάντα. Αρκεί να ξεπεράσουμε το φόβο, το άγχος και τόσα άλλα ανθρώπινα συναισθήματα που μας κρατούν πίσω. Ό,τιδήποτε φαντάζει στο νου μας ακατόρθωτο γίνεται να επιτευχθεί. Είναι λίγα τα πράγματα που δε θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε ή να αλλάξουμε.
Δεν είναι βέβαια όσο απλό ακούγεται. Υπάρχουν κάποια στάδια που είναι πολύ σημαντικά` αυτό της θέλησης και το άλλο της προσπάθειας. Η θέληση είναι η αφετηρία, αν δεν υπάρχει αυτή δε μπορούμε να ξεκινήσουμε τίποτα. Η προσπάθεια είναι ολόκληρη η διαδρομή μέσα από την οποία σιγά- σιγά ξεπερνούμε τα διάφορα εμπόδια.
Βέβαια υπάρχει και ένας αστάθμητος παράγοντας, η ψυχολογία. Κάποιες στιγμές λειτουργεί ανασταλτικά και άλλες αντιστρόφως. Εξαρτάται από το πώς τη χτίζουμε κάθε φορά. Για να μη ξεφύγω από την αρχική μου σκέψη, αυτό που πιστεύω είναι ότι ο άνθρωπος δε γνωρίζει όλες τις δυνατότητες που έχει και δε θα τις μάθει πιθανότατα ποτέ αν κάποιες φορές δεν αναγκαστεί να φτάσει στα όρια του. Φυσικά, υπάρχουν και κατηγορίες ανθρώπων που ποτέ δε θα φτάσουν στα όριά τους ή αν τύχει και τα ξεπεράσουν δε θα αντέξουν.
Πάντως αξίζει η προσπάθεια να υπερνικήσουμε τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που μας κρατούν στάσιμους ή ακόμη χειρότερα μας έλκουν προς τα πίσω. Ανεξάρτητα από το αν φτάσουμε ή όχι στο επιθυμητό αποτέλεσμα, τουλάχιστον έχουμε κάνει σίγουρα ένα βήμα προστά.

ΣΚΙΑ!!!

Μπορεί να φυσούσε αρκετά, αλλά είχε τόσο ωραίο ήλιο που έκανε τη μέρα ιδανική για βόλτα.
...Σήκωσε το πόδι και το κατέβασε γρήγορα και με μια δόση δύναμης..
-Τι κάνεις; τη ρώτησε.
-Μόλις σε πάτησα.
-Τί; ξαναρωτάει.
-Μόλις σε πάτησα. Μόλις πάτησα τη σκιά σου.
Ο ήλιος ζωγράφιζε τις σκιές τους στο πεζοδρόμιο καθώς περπατούσαν..
-Γιατί; αναρωτήθηκε.
-Έτσι. Μπορώ να της κάνω ό, τι θέλω άφοβα. Δε θα πονέσει, ούτε θα αντιδράσει. Αν θέλω μπορώ να σκύψω και να τη φιλήσω.
.....Του φάνηκε χαζό!......
-Μα και εγώ;
-Εσύ τι;
-Είμαι εδώ! Με έχεις δίπλα σου.
-Ναι, αλλά αν φιλήσω εσένα υπάρχει κίνδυνος να θέλω να γίνεις δικός μου ή να θέλεις να με κάνεις δική σου. Ενώ, η σκιά σου μου δίνει ελευθερία. Μπορώ να της δώσω ό,τι θέλω χωρίς να με δεσμεύσει, χωρίς να επιδιώξει να με αλλάξει. Επίσης, δε μπορώ να την κάνω κτήμα μου, γιατί δε μπορώ να την πίασω, είναι άυλη.
-Ναι, αλλά η ίδια δε μπορεί να σου προσφέρει τίποτα.
-Μου προσφέρει τη χαρά του να δίνω χωρίς να περιμένω να πάρω! Αυτό το μοναδικό αίσθημα της ανιδιοτέλειας.
....Δεν ήταν σίγουρος ότι καταλάβαινε και πολλά από αυτά που του έλεγε...Ήταν βέβαιη ότι δεν καταλάβαινε για τί του μιλούσε (!!!) για αυτό και δε συνέχισε.

..."ΔΩΡΑ"...

Το να κρατήσεις ένα δώρο που σου προσφέρουν δε σημαίνει ότι το δέχεσαι.. Εννοώ ότι όταν δέχεσαι ένα δώρο το νιώθεις, χαίρεσαι αυτή την κίνηση, το επεξεργάζεσαι, το αξιοποιείς!!!και κάθε φορά που το βλέπεις φέρνεις στο νου σου το συγκεκριμένο άτομο και χαμογελάς.

Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται για δώρα ανεξάρτητα από το ποιός τους τα δίνει.. Εμένα δε με συγκινούν.. Αυτό που θα με κολλήσει είναι η κίνηση και πραγματικά μόνο αυτή, το δώρο ως δώρο δε θα μου κινήσει την περιέργεια, θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά λεπτά μέχρι να μου φύγει ο ενθουσιασμός της χειρονομίας και έπειτα να το ανοίξω.

Για πρώτη φορά μου έκαναν δώρο και ένιωσα τόσα ανάμεικτα αρνητικά συναισθήματα. Ξάφνιασμα, θλίψη, νεύρα, γενικότερα κάπως περίεργα που δε μπόρω να προσδιορίσω ακριβώς με λέξεις. Κυρίως όμως ξάφνιασμα. Δεν το ήθελα. Πώς να θές να κρατήσεις αυτό που σου προσφέρει κάποιος που δε γνωρίζεις, επίσημα τουλάχιστον, γιατί ανεπίσημα μπορεί να σου έχουν αναφέρει για αυτόν τον άνθρωπο ή να έχει ακούσει για εσένα αρκετά, τόσα που να τον κάνουν να σε συμπαθεί. Σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να το κρατήσω, δε μπορούσα, το σκεφτόμουν και κάπως μου καθόταν όλο το σκηνικό. Κυριάρχησε ο ευγενικός μου εαυτός, δεν το επέστρεψα μόνο και μόνο για να μην προσβάλλω αυτό το άτομο γιατί περιέργως ως ένα σήμειο το συμπαθώ και εγώ και δεν εννοώ ερωτικά, δεν έχει να κάνει ούτε στο ελάχιστο με το ερωτικό στοιχείο, ήταν απλά μια κίνηση συμπάθειας από ένα άτομο του ίδιου φύλου...αλλά όχι φίλου ούτε καν γνωστού...γνωστό μόνο ακουστά!
...Ήταν ένα περίεργο βράδυ με πολλές σκέψεις και απορίες, προσπαθώντας κυρίως να διώξω τις εγωϊστικές μου σκέψεις για τον αν έκανα κάλα που το κράτησα. Το κράτησα λοιπόν, αυτό όμως δε σημαίνει ότι το δέχτηκα, είναι ένα δώρο που απλά θα μείνει άθικτο στο κουτί του και ξεχασμένο σε κάποια γωνιά.

Βέβαια η σχέση μου με το να προσφέρω δώρα είναι εντελώς διαφορετική. Είναι ωραίο να αγοράζεις κάτι έτσι στο άκυρο επειδή το είδες και σου θύμισε κάποιον. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία που σε γεμίζει απίστευτα. Η ανυπομονησία μέχρι να το δώσεις, η χαρά της στιγμής που απλώνεις το χέρι και το δίνεις με όλη σου την καρδιά και αγάπη. Είναι μια όμορφη κίνηση ανιδιοτέλειας!

Ελπίζω τα δώρα που δεχτήκατε ή δώσατε να πρόσφεραν μόνο χαρά!!!!!

ΑΝΟΙΞΗ: ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΑΝΕΙ Η ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Έτσι είναι!!!Κάποιοι με τον ερχομό της άνοιξης έχουν να αντιμετωπίσουν την αλλεργία που τους πιάνει από το πράσινο το οποίο σιγά σιγά αρχίζει και πάλι να φουντώνει, και άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με τη μελαγχολία που συχνά πυκνά φουντώνει και αυτή. Κάποιοι άτυχοι βέβαια πιθανότατα να τα παθαίνουν και τα δύο..
Και μια άλλη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν αλλεργία στη μελαγχολία..Οι λεγόμενοι έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα ή αναίσθητοι ή ευτυχείς.Γιατί για να μην μελαγχολεί ένας άνθρωπος ή πολύ ζαμαν φου είναι ή τόσο γεμάτος στη συγκεκριμένη φάση της ζωής του και ευτυχισμένος που δε χρειάζεται να αναπολεί για να μελαγχολεί ή πάλι να τρέχει όλη μέρα με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει ούτε να σκεφτεί.
Πάντως η μελαγχολία είναι ένα συναίσθημα που αγγίζει κάθε ηλικία. Είναι και αυτή μέσα στο παιχνίδι, δε γίνεται να είμαστε συνεχώς με το χαμόγελο!!! Αρκεί φυσικά τις περισσότερες φορές να καταλήγει αποδοτικά και όχι καταστροφικά.
Άλλες φορές θέλεις να την περνάς μόνος σου, άλλες να τη μοιράζεσαι και άλλες δεν τη θέλεις καθόλου, απλά την ανέχεσαι περιμένοντας υπομονετικά να περάσει.
Αυτό που παρατηρώ στον εαυτό μου είναι ότι όσο μεγαλώνω η συχνότητα που μελαγχολώ είναι όλο και πιο μεγάλη.Λογικό ίσως αφού οι αναμνήσεις όλο και πληθαίνουν. Φταίει ίσως και η συνειδητοποίηση ότι κάποια πράγματα θα μείνουν μόνο παρελθόν και δε θα τα ξαναζήσεις..Αυτό φυσικά δεν είναι αρνητικό (αφού θα ζήσεις νέες εμπειρίες),δεν παύει όμως να είναι μελαγχολικό.
Ας ελπίσουμε ότι με τον ερχομό του καλοκαιριού παρέα με την αλλεργία θα περάσει και η μελαγχολία!!!

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ "ΙΚΑ"

Ό, τι να ΄ναι..Ό, τι να ΄ναι..Οργάνωση μηδέν.Και να φανταστείς ότι η δική μας σχολή είναι φουλ οργανωμένη. Σε σύγκριση πάντα με τα άλλα πανεπιστήμια της Ελλάδας και όχι με ευρωπαϊκά πρότυπα.
Είναι η περίοδος που δηλώνουμε επιλεγόμενα μαθήματα για το εαρινό εξάμηνο και για πρώτη φορά (και όπως έμαθα ευτυχώς και τελευταία) η διαδικασία ήταν η εξής:
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ : Εξυπηρετούνται αυστηρά μέχρι 120 άτομα την ημέρα.
ΒΗΜΑ 1ο: Παίρνουμε το χαρτάκι ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ από το "τάδε γραφείο" στο ισόγειο. (Το παραθυράκι του οποίου ανοίγει στις 10:00 π.μ).
ΒΗΜΑ 2ο: Δηλώνουμε το μάθημα που μας ενδιαφέρει στην "τάδε αίθουσα" του 1ου ορόφου. (Οι θύρες της οποίας ανοίγουν στις 11:00 π.μ).
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ: Μαζεύτηκαν στη σχολή από τις 5:00 τα χαράματα. Δεν υπερβάλλω, η πρώτη κοπέλα που έτρεξε για να παραλάβει το χαρτάκι προτεραιότητας έφτασε στις 5:15 και βέβαια πήγε με ταξί, αφού ακόμη και οι οδηγοί των αστικών χουχούλιαζαν στα κρεβάτια τους. Άτομα που έκαναν το λάθος και έφτασαν στις 8:30 δεν πήραν το χαρτάκι προτεραιότητας και αν το πήραν είχαν την 120η θέση.
Καλά την πρώτη μέρα που εγώ πήγα άνετα και κουλ στις 12:45 (1 τέταρτο πριν κλείσει η γραμματεία) εννοείται ότι ήμουν εκτός συναγωνισμού. Τη δεύτερη μέρα περίμενα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι.Φυσικά τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα είχαν ήδη επιλεγεί και συμπληρώσει τμήματα. Ευτυχώς είχα την κωλοφαρδία να είμαι το τελευταίο άτομο της λίστας του μαθήματος που με ενδιέφερε.
Όλες αυτές τις ώρες αναμονής σκεφτόμουν πόσο άχρηστα και ανεκμετάλλευτα περνούσε ο χρόνος μου.Χαμένος χρόνος που το μόνο που μου πρόσφερε ήταν νεύρα, βαρεμάρα και ξενέρωμα.
Τουλάχιστον στο ΙΚΑ ή στις τράπεζες μετά την πολύωρη ορθοστασία και αναμονή κάνεις τη δουλειά σου. Δυστυχώς όμως στη δική μας περίπτωση ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών αναγκάστηκε να επιλέξει κάποιο μάθημα που αν το παρακολουθήσει θα είναι από αγγαρία.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο και του χρόνου..

"ΓΑΜΩ ΤΗ ΨΕΥΤΙΑ ΜΑΣ.."

Το παρακάτω άρθρο έχει γραφεί εδώ και πολύ καιρό, λίγες μέρες μετά το θλιβερό συμβάν..Μου δίνεται τώρα η ευκαιρία να το δημοσιεύσω για αυτό και το κάνω. Μπορεί να πέρασε καιρός, αλλά δε ξεχνάμε..

Σκοτώθηκε ένα παιδί...Για την ακρίβεια σκότωσε..Σκότωσαν..Το χέρι κάποιου πυροβόλησε, το μυαλό όμως αυτού του κάποιου το έχουν πυροβολήσει άλλοι και μάλιστα εσκεμμένα,πολύ καιρό πριν.
Δε ξέρω τί τους μαθαίνουν στις διάφορες σχολές αστυφυλάκων,αστυνομικών και τα λοιπά. Πραγματικά έχω αρχίσει να απορώ με τί είδους νοοτροπία τούς καλλιεργούν. Πώς, με τί τρόπο σκέψης τους γεμίζουν το κεφάλι. Έχω γνωρίσει αστυνομικούς καλούς και ηλίθιους,πανηλίθιους με μυαλά κολλημένα. Απόλυτοι, πορωμένοι στην ιδέα πως αυτοί θα επιβάλλουν την τάξη έχοντας το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν σε όποιον θέλουν. Αυτοί για μένα είναι οι λεγόμενοι μπάτσοι,γιατί πραγματικά είναι για πολλές μπάτσες. Τέτοιος είναι και αυτός που στέρησε τη ζωή του 15χρονου στην Αθήνα.
Πυροβόλησε,είπαν, για εκφοβισμό στο έδαφος και η σφαίρα εξοστρακίστηκε. (και όλως τυχαία πήγε και καρφώθηκε στην καρδιά του παιδιού). "Ήταν σε άμυνα",ισχυρίστηκαν κάποιοι άλλοι.Τι άμυνα,τι εκφοβισμός,τι μαλακίες!Από ποιόν απειλήθηκε?Από κάποιες αλόγιστες και ανώριμες κουβέντες ενός πιτσιρικά?Δε διαφωνώ μπορεί να πειράχτηκε από αυτά που άκουσε,ας του ανταπέδιδε όμως με τον ίδιο τρόπο,εκφοβίζοντάς τον με λόγια. Ας ξεσπούσε τα νεύρα του με ένα χαστούκι. Στη χειρότερη των περιπτώσεων ας πυροβολούσε στον αέρα,αστυνομικός υποτίθεται πώς είναι δεν ήξερε ότι υπάρχει κίνδυνος η σφαίρα να εξοστρακιστεί?Σήκωσε το όπλο,τον σημάδεψε και του έριξε εν ψυχρώ. Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε νόμιμα με ένα όπλο στην τσέπη. Ποιός και με τί κριτήρια τον έκρινε ικανό και του το παρέδωσε με τόση τυφλή εμπιστοσύνη?Και επίσης συλλογίζομαι πόσοι ακόμη τέτοιοι υπάρχουν..
Προσπάθησα να είμαι φυγόπονη και να μη παροκολουθήσω αυτή την υπόθεση στενά και κυρίως να μην το συζητήσω..Όμως και παρακολούθησα και το συζήτησα.
Δευτέρα πρωί-πρωί, κλείστη η πόρτα του πανεπιστημίου,ακύρωση των μαθημάτων "λόγω του χθεσινού περιστατικού",είπε η κοπέλα..Μοιράζουν κάτι φυλλάδια:
"Καταδικάζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία του Αντρέα Γρηγορόπουλου..."-Πανσπουδαστική ΚΣ
"Καταδικάζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου..."-ΕΑΑΚ
Δε γνωρίζουν καν το όνομά του..Είναι μια μικρή λεπτομέρεια για κάποιους,εμένα όμως μου κάθησε άσχημα. Αυτό όμως που με ξενέρωσε είναι η συνέχεια του πρώτου άρθρου. Όταν είδα το πανεπιστήμιο κλείστο και την κοπέλα "φύλακα-φρουρό" στην πόρτα ένιωσα ατμόσφαιρα πένθους και σκέφτηκα ότι τελικά ο θάνατος του παιδιού,μας άγγιξε όλους. Συνεχίζοντας να διαβάζω το χαρτί και καθώς προχωρούσα προς το τέλος άρχισα να ξενερώνω όλο και πιο πολύ.Κατάφερε να κάνει τα χείλη μου να σφιχτούν,το μέτωπο μου να συνοφρυωθεί..Αν κάποιος ήξερε να "διαβάζει" εμένα εκείνη τη στιγμή θα καταλάβαινε το νευριασμένο και απογοητευμένο βλέμμα μου.Περνούσαν οι παρακάτω σκέψεις από το μυαλό μου. Πολλές φορές για ένα τόσο μικρό άρθρο χρησιμοποιήθηκαν οι λέξεις,μαζί πακέτο, "εργατικό-λαϊκό κίνημα". "Καλούμε την νεολαία σε ένδειξη αγανάκτησης,διαμαρτυρίας....."(ωραία,σκέφτομαι,ίσως και να πάω μου άρεσε η λέξη καλούμε). "Η νεολαία, μαζί με το εργατικό-λαϊκό κίνημα......." (αυτό το "μαζί" μου έβγαλε αντίδραση). Εν ολίγοις αυτό που συνέχεια τόνιζε το άρθρο δεν ήταν η παρότρυνση να πάει ο καθένας μας στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις ,αλλά να πάει παρέα με τη συκγεκριμένη παράταξη..Μετά από ένα τέτοιο θανατηφόρο περιστατικό και μέσα από αυτά που έγραφαν δυστυχώς τους ενδιαφέρει έστω και σε μία πρόταση να προωθήσουν τη δίκη τους παράταξη. Ναι,είμαι αρνητική με την κάθε παράταξη που υπάρχει,τουλάχιστον στα πανεπιστήμια της πόλης που σπουδάζω.Με έχουν κάνει να είμαι έτσι.Θα γούσταρα αν μοίραζαν ένα φυλλάδιο και το εγράφε κάποιος που τον άγγιξε αληθινά ό,τι έχει γίνει και μας καλούσε στη διαδήλωση ανεξάρτητα από οποιαδήποτε παράταξη και πολιτική ιδεολογία.Όλα μου φαίνονται στρατευμένα και ψεύτικα.(σε ότι εμπλέκεται η πολιτική).
Ο αδερφός μου σπουδάζει Αθήνα,ενεργός σε κάθε πορεία.Μιλάμε την επόμενη μέρα του περιστατικού όταν η πορεία έχει ήδη αρχίσει.Κάτι λέγαμε και μου έμεινε χαρακτηριστικά η κουβέντα του "Εγώ είμαι αντίθετος στη βία". Ξαναμιλάμε το βράδυ αφού έχει επιστρέψει από την πορεία.
-Τραβήχτηκε ο όμως μου και όταν τον κουνάω πονάει.
-Πώς το 'πάθες?, τον ρωτάω.
-Σήκωσα μια βαριά πέτρα και την πέταξα.
-Καλά να πάθεις, του απαντώ. (και πραγματικά το εννοούσα).
Ακολούθησε μια έντονη συζήτηση και ένα τρομερό παραλήρημα λόγου και κατσάδιασμα από μεριά του απέναντι μου.Μιλούσε για το ότι δολοφονήθηκε ένα παιδί(τόνιζε συνεχώς τη λέξη δολοφονία) και ότι καθόμαστε σπίτι με σταυρωμένα τα χέρια και θα νιώσουμε μόνο αν κάποιος δικός μας πάθει κάτι.Ειπώθηκαν οι λέξεις βια και ελεγχόμενη βία.Υποστήριξε ότι χρησιμοποιεί ελεγχόμενη βια,αφού και καλά τα ματ είναι εξοπλισμένα και δεν παθαίνουν τίποτα από λίγες πέτρες.
Παπαριές..Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ορίζει τη βια διαφορετικά.Το παιδί αυτό σκοτώθηκε από μια πράξη βίαιη,κάποιος σήκωσε το όπλο και εκπυσοκρότησε.Δεν είναι βια αυτό?Αν ο αστυνομικός του πετούσε μια πέτρα και το πετύχαινε στο δοξα πατρί πάλι νεκρό θα ήταν το παιδί..Το θέμα δεν είναι ο τρόπος και τα μέσα με τα οποία χρησιμοποιείται η βια, το άσχημο είναι ότι η σκέψη της περνάει από το μυαλό πολλών ανθρώπων και αργά ή γρήγορα εμφανίζεται στην πράξη.
Το παιδί αυτό ήταν άτυχο..Αν όμως το κράτος μας,αν όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που μας κυβερνούν,αυτοί που τώρα χαίρονται τα δικά τους παιδιά και δεν τα πενθούν όπως η μάνα του 15χρονου,αν όλοι αυτοί ήταν λίγο μόνο άνθρωποι και νοιαζόντουσαν για την παιδεία με την οποία μας μεγαλώνουν και για την κοινωνία μας ΙΣΩΣ η ατυχία αυτού του παιδιού να είχε αποφευχθεί.
Κάποιον θα πάρω τηλέφωνο τώρα μόλις τελειώσω αυτό που γράφω για να ευχηθώ χρόνια πολλά για τα γεννέθλια του..Τραγική ειρωνία..Πόσες φορές συμβαίνει αυτό!Πιστεύω άπειρες..Κάποιος τώρα πεθαίνει,κάποιος μόλις έχει πεθάνει,κάποιος χαροπαλεύει...Και κάποιος άλλος γεννιέται,είναι έτοιμος να γεννηθεί...Γιορτάζει,απολαμβάνει μια αγκαλιά,γελάει,ΖΕΙ..Πόσο οξύμωρη είναι η ζωή!