ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

...Γύρισε τις σελίδες του ημερολογίου αρκετά χρόνια πριν. Τόσο πίσω ως το σημείο εκείνο που μπορούσαν να φτάσουν και οι πιο ξεθωριασμένες αναμνήσεις..

Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τον πόνο.. Ψέματα..

Οι αναμνήσεις προκαλούν εικόνες, σκέψεις, μελαγχολία,……… ,και τη σκληρή συνειδητοποίηση ότι “ Ό,τι πέρασε… πέρασε ”. Και εδώ είναι που γεννιέται πάλι ο πόνος.

Ίδια μέρα. Ίδια ώρα. Αλλά 6 χρόνια μετά και ο χρόνος γιατρός διαψεύδεται.. Ο πόνος δεν έχει γιατρευτεί.

-«Και τώρα χρόνε..? Τώρα που βρίσκομαι στο 2004 και ακόμη πονώ; »

-«Βρίσκεσαι ΕΚΕΙ* μέσα από το ΤΩΡΑ. Σε συμβουλεύω να φύγεις και να επιστρέψεις στο πραγματικό ΕΔΩ. Αν θέλεις να ταξιδέψεις κάπου επέλεξε το άλλο ΕΚΕΙ.* Και έτσι ο πόνος θα σβήσει.»

-«Μιλάς γιατί δε ξέρεις, γιατί δε μπορείς να καταλάβεις. Γιατί εσύ όλο και πάντα φεύγεις. Και το κάνεις με δική σου επιλογή χωρίς να ρωτάς κανέναν.»

-«Κάνεις λάθος!»συνέχισε με ήρεμη, αλλά σταθερή φωνή. «Φεύγω γιατί αναγκάζομαι να το κάνω.. Γιατί η περίεργη και κυκλοθυμική κυρά μου, μου το επιβάλλει. Την υπηρετώ και της είμαι πιστός.»

-«Γιατί να είσαι πιστός σε κάποιον που σε αναγκάζει να τον υπηρετείς;»

-«Αυτή ήταν η συμφωνία μας από την αρχή.. Να την ακολουθώ πάντα.. Και αυτό κάνω.. Αλλά δεν το μετανιώνω, γιατί κάθε μέρα δίπλα της είναι διαφορετική. Και αν την κοιτάξεις κατάματα θα δεις ότι τελικά είναι όμορφη και συμπαθητική. Όσο και αν σε μπερδεύει με αυτά που προσπαθεί να σου πει.»

-«Ωραία αφού λοιπόν είναι τόσο σπουδαία η κυρά σου για ρώτησε την πώς μπορώ να γιατρέψω τον πόνο;»

-«Αυτό θα το κάνεις μόνη σου. Αν θέλεις να τη ρωτήσεις έλα να τη συναντήσεις.»

-«Και που μπορώ να τη βρω; Ποιο είναι το όνομά της;»

-«Τη λένε……….»

Ντριιιν! Ντριιιιν!

-«Ξύπνα ζωή μου! Χτύπησε το ξυπνητήρι.»

-«Ε? Τι?

 Τι ώρα?….. Τι μέρα είναι;»

-«Χα, χα! Τι μέρα είναι; Είναι ../../ του 2010 και είναι ώρα για δουλειά».

Σηκώνεται και κάθεται αγουροξυπνημένη στο κρεβάτι ψελλίζοντας κάτι.

-«Όχι εκεί.. Στο άλλο εκεί… Όχι εκεί, στο άλλο εκεί..

Αυτό είναι! Το ένα “εκεί” είναι το παρελθόν και το άλλο είναι το μέλλον.

Αυτό στο οποίο θα επιθυμούσαμε να είμαστε και αυτό στο οποίο πρέπει πάντα να προχωρούμε».

-«Αγάπη μου τι λες? Ξύπνησες ή ονειρεύεσαι όρθια?»την πειράζει.

-«Τίποτα αγάπη μου, τίποτα. Σημασία έχει ότι εσύ είσαι το πραγματικό εδώ στο τώρα… ελπίζω και στο “εκεί” για πάντα.»

Είχε ένα βλέμμα παραπονεμένο και απορημένο που την έκανε να σκάσει στα γέλια.

-«Δε χρειάζεται να τα καταλαβαίνεις όλα! Καλημέρα!» τον φίλησε στο μέτωπο και έτρεξε να ετοιμαστεί για τη δουλειά.

Οξύμωρη ζωή...

-Την ημέρα της Ανάστασης πεθαίνουν άνθρωποι?

(Είχα την ελπίδα ότι κάτι μαγικό σμβαίνει αυτή τη μέρα και κανείς δε φεύγει από τη ζωή.)

-Φυσικά και πεθαίνουν. Γιατί τι είναι αυτή η μέρα και να μην πεθαίνουν?

-Ε πώς? Είναι περίεργο αφού αυτή τη μερά υποτίθεται ότι όλοι οι νεκροί ζωντανεύουν, ανασταίνονται, γιατί οι ζωντανοί να πεθαίνουν?......

Να όπως και τα Χριστούγεννα είναι άδικο ο Χριστός να γεννιέται και άλλοι να χάνονται.

-Όλες τις μέρες πεθαίνει ο κόσμος....

Κάτι σκέψεις που μου κατεβαίνουν ώρες ώρες και που τολμώ το χαζό να ξεστομίζω, να συζητάω και να προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω.. Δε με έβρισαν φυσικά οι γονείς μου για τις παιδιάστικες (ούτε καν παιδικές) ρητορικές απορίες μου, χαμογέλασαν μόνο λίγο στο πρωτοάκουσμά τους και ως εκεί. Ούτε με ειρωνεύτηκαν, ούτε με αγνόησαν, απλά αρχίσαμε μια μίνι συζήτηση περί ζωής και θανάτου.

Λίγες μέρες πριν την Ανάσταση και ακόμη λιγότερες μετά την Ανάσταση μαθαίνω όλο δυσάρεστα. Αυτή τη φορά όχι για άνθρωπο, αλλά για ένα πανέμορφο, αλλά κυρίως αξιαγάπητο και χαδιάρικο λαμπραντόρ, την Ρ. Μα πώς αναρωτιέμαι πώς μπορούν και ρίχνουν φόλες. Είναι δολοφονία αυτό το πράγμα, αυτοί....(όχι δε θα πω άνθρωποι) αυτά τα.... όχι δε θα πω ούτε ζώα, γιατί αυτά είναι καλά....Αυτά τα άκαρδα υποκείμενα πρέπει να βαλούν στο μυαλό τους την εξής σκέψη: ότι για κάποιους ανθρώπους τα ζώα δεν είναι απλά κατοικίδια αλλά μέλη της οικογένειας και δεν έχει το δικαίωμα κανείς να τους προκαλεί πόνο και κυρίως να τους στερεί τη ζωή.

Έχω στην αγκαλιά μου των 2 μηνών και 8 ημερών κουτάβι μου, και ενώ εγώ το παρατηρώ καθώς κοιμάται και χαμογελώ, ενώ μπορώ και το χαιδεύω και κάθε τόσο καθώς κοιμάται να το φιλάω η φίλη μου εκεί μακριά στον Έβρο έχει λιώσει στο κλάμα και τον πόνο. Αρνείται να επιστρέψει εδώ στη Θεσσαλία γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμη να αντέξει το σπίτι χωρίς τη Ρ.

Και εδώ είναι που σκέφτομαι για ακόμη μια φορά πόσο οξύμωρη είναι η ζωή. Άλλοι να αποκτούν ένα νέο μέλος στην οικογένεια και άλλοι να χάνουν.... Έτσι είναι.. Οξύμωρη και ώρες ώρες τόσο μα τόσο κυνική...

Σκέφτηκα ότι σε πέριπτωση φόλας κάτι πρέπει να κάνει ο έμμεσα παθών, δηλαδή ο ιδιοκτήτης. Είναι έγκλημα και όπως ο βιασμός για παράδειγμα πρέπει να καταγγέλεται, το ίδιο και αυτό. Έψαξα στο internet και βρήκα αυτό:

Νόμος 1197 (1981) : <<όποιος σκοτώνει, κακοποιεί ή απειλεί ζώα που προστατεύονται από την ισχύουσα νομοθεσία ή τα εγκαταλείπει τιμωρείται σύμφωνα με το Άρθρο 8 του ποινικού κώδικα>>.

Νόμος 3617 (1992) : <<Κανείς δε μπορεί να υποβάλλει οποιοδήποτε ζώο, σε αναίτιο πόνο, αγωνία ή στρες. Κανείς δεν επιτρέπεται να εγκαταλείπει το κατοικίδιο του>>.

Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ανατεθεί στο Υπουργείο Εσωτερικών (Δήμοι, Κοινότητες) και στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (Αστυνομία). Μπορείτε λοιπόν να αναφέρετε οποιοδήποτε περιστατικό στον Δήμο και στην Αστυνομία της περιοχής. Δεν είστε υποχρεωμένοι να ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα. Κάντε μήνυση κατ’ αγνώστων. Τοξικολογική εξέταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αποδεικτικό στοιχείο. Να επιμένετε επίσης να καταγραφή το γεγονός στο βιβλίο συμβάντων.

Εάν ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα μπορείτε να κινηθείτε δικαστικά. Οι αποδείξεις που χρειάζεστε είναι :

1) Ένας μάρτυρας

2) Όνομα και διεύθυνση του ατόμου που δηλητηρίασε τα ζώα

3) Τοξικολογική εξέταση – αναφορά του αιτίου του θανάτου, από το Τοξικολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εάν ζείτε εκτός Αθηνών ρωτείστε την Αστυνομία για το κοντινότερο νόμιμο Τοξικολογικό Εργαστήριο. Εάν έχουν χρησιμοποιηθεί τριμμένα γυαλιά, δείγμα από το στομάχι του ζώου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τοξικολογική εξέταση.

Βρήκα και τα συμπτώματα ενός δηλητηριασμένου ζώου, αλλά δε θέλω ούτε να τα γράψω, έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα ότι μπορεί να τα πάθει αυτά το κουτάβι μου και κάπως νιώθω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι ένα έγκλημα που σπάνια τιμωρείται αξίζει όμως η καταγγελία του. Αξίζει γιατί ίσως η ποινική τιμωρία στην Ελλάδα γίνει πιο αυστήρη, ίσως πάλι αποφύγουν οι εγκληματίες να δράσουν. Ίσως με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν τα ζώα στην Ελλάδα το σεβασμό και την προσοχή που τους αξίζει.

ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Και η κοπέλα απάντησε: "Ε φτάνει πια"...


"Οι αναμνήσεις είναι για να μας θυμίζουν το παρελθόν και όχι για να ζούμε το παρόν. Πρέπει κάποια στιγμή να απαλλάγουμε από αυτές και να ζήσουμε..Μιλάω για ζωή και όχι για επιβίωση..Να είσαι ανοιχτός σε νέα πράγματα, σε νέες παρέες, σε νέες εμπειρίες.. Να είσαι ανοιχτός στην καρδιά και να την αφήνεις να νιώσει.."

Την κοιτούσε σαν χάνος, όχι τόσο από αυτά που του έλεγε αλλά από τον τρόπο που του τα έλεγε..Τα μάτια της έβγαζαν ένα πάθος, μια λάμψη και μια αγανάκτηση συγχρόνως..Ήταν σαν να του άναβε το πράσινο φως να προχωρήσει στην επόμενη κίνηση..

Εκείνος δεν είπε τίποτα,τι μπορούσε να πεί άλλωστε..Καταλάβαινε εδώ και καιρό αρκετά πράγματα, αλλά του ήταν δύσκολο.Και για τους δύο ήταν περίεργο και δύσκολο..Είχε περάσει καιρός που είχαν βγει από μια σχέση τόσο δυνατή που πίστευαν ότι δε θα ξεπεράσουν ποτέ.Για εκείνη είχαν περάσει χρόνια, για αυτόν κάτι μήνες..Κι όμως οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που ένιωθαν όταν τις έφερναν στο μυαλό τους είχαν στειχιώσει μέσα τους για τα καλά.

Κάπως όμως έπρεπε να ξεφύγουν από αυτά τα δεσμά του αποτυχημένου έρωτα του παρελθόντος..Και ίσως, ΙΣΩΣ η λύση πλέον να ήταν αυτοί οι ίδιοι, o ένας για τον άλλο..

Όχι για κάτι μεγάλο και σπουδαίο, απλά για μια νέα αρχή. Μια αρχή που θα σημείωνε τη δική της εξέλιξη..