ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ.....ΚΛΑΜΑ!

Το κλάμα με ανακουφίζει!!! Με αυτό νιώθω ότι εκτονώνομαι.. Στους δικούς μου ανθρώπους το έχω πει, όταν κλαίω να μην στεναχωριούνται αλλά να χαίρονται, να χαίρονται γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να τα βγάζω όλα από μέσα μου και να ηρεμώ....Δε φοβάμαι να αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν, υπάρχουν στιγμές που αυτό διαρκεί για πολύ..Τόσο που η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές με λυπάμαι και μετά με καλοπιάνω για να σταματήσω ή άλλες με μαλώνω και λέω αρκετά..
Όσο αλλόκοτο και αν ακουστεί σε κάποιον μετά από αυτό νιώθω δύναμη πολύ δύναμη και ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα διάφορα που πιθανότατα μου συμβαίνουν ή δημιουργώ στη ζωή μου. Δε μου αρέσει όμως να κλαίω μπροστά σε άλλους (κυρίως μη κοντινά μου άτομα), σαν εγωϊστικό όν που τελικά είμαι, αυτό θα μου δημιουργούσε αμηχανία και αδυναμία..
Αυτό συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο!!! Δεν μου αρέσει η χρήση του χημικού παυσίπονου, δε θέλω να χορηγώ στον οργανισμό μου χάπια, για να το κάνω πρέπει η κατάσταση να είναι πολύ σοβαρή και πραγματικά να μην αντέχω τον πόνο με κανένα άλλο τρόπο..Το κλάμα μετά από πολύωρο σωματικό πόνο λειτουργεί ως ανασταλτικό του πόνου..Επικεντρώνομαι σε αυτό και ύστερα κουράζομαι και κάπως έτσι μου περνάει ή νιώθω τη δύναμη να συνεχίσω να τον ανέχομαι..
Χα!Αν ήμουν κάποιος ξένος που δε με γνωρίζει και διάβαζα αυτά που γράφω θα έλεγα ότι αυτό το άτομο είναι τρελό με συμπτώματα κατάθλιψης...Αλλά επειδή με ξέρω δε με παρεξηγώ απλά αυτή τη στιγμή γράφω γράφω γιατί εδώ και ώρες πονάω συνεχόμενα από την εξαγωγή του φρονιμίτη μου, του πάνω αριστερά που υποτίθεται ότι πονάει λιγότερο από τους κάτω. .....Και αφού πέρασα τη φάση του κλάματος και της εκτόνωσης και αφού συνεχίζω να πονάω και να αρνούμαι να πάρω κανονικό παυσίπονο και αφού το στομάχι μου εδώ και ώρες με μπουκετίζει χωρίς να μπορώ να το ικανοποιήσω λόγω της μουδιασμένης και πρησμένης αρίστερής πλευράς του προσώπου μου ...Και επειδή δε μπορώ να βγω έξω, αφού δεν είμαι για να βλέπω κόσμο,γιατί ο πόνος μου βγάζει νεύρα και αφού μόλις και μετά βίας ανοιγοκλείνω το στόμα μου για να μιλήσω με κάποιον.. Και αφού κουράστηκα από τις άσκοπες σβούρες μέσα σε όλο το σπίτι και από την απομόνωση στο δωμάτιο ακούγοντάς μουσική και αφού κοιτάω το ρολόϊ και με πιάνει απελπισία που διανύω την 9η συνεχόμενη ώρα ανοχής πόνου και βαρεμάρας( από τις σπάνιες φορές που όχι μόνο λέω αλλά φωνάζω ΝΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑ)...Και μετά από τόσα αφού (που διαβάζοντάς τα, εκνεύρισαν και εμένα ως αναγνώστη) καταλήγω στο ότι αυτή τη στιγμή απλά γράφω γιατί δε μου έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνω για να με γεμίσω με λίγο όρεξη και ενδιαφέρον και να με αποσπάσω από τον πόνο. Είναι σαν να έχει χτυπήσει τις ορμόνες μου και να με έχει καταβάλει κυκλοθυμία συναισθημάτων..
......Και μέσα στις διάφορες σκέψεις που όλη μέρα περνούν από το μυαλό μου αναρωτιέμαι τι χειρότερο πόνο αντέχουν αυτοί με τις πιο δύσκολες περιπτώσεις φρονιμίτη, για να μην το παω παραπέρα σε άλλες αρρώστιες. Στη προηγούμενη εξαγωγή από ότι καταλαβαίνω τώρα τη γλίτωσα όχι απλά καλά, αλλά περίφημα, αυτή τη φορά όμως συμπονώ και νιώθω όλους τους φρονιμιτοπαθόντες!
......Θέλω να περάσει αυτή η μέρα...Να πέσω στο κρεβάτι, να με πάρει ο ύπνος και το πρωί να ξυπνήσω με λιγότερο πόνο και μούδιασμα και επιτέλους να φάωωωωωωωω ένα υπέροχο πρωϊνό..Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα ότι όλα αυτά θα συμβούν αύριο!!

ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ!?

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί σχεδόν για τα πάντα. Αρκεί να ξεπεράσουμε το φόβο, το άγχος και τόσα άλλα ανθρώπινα συναισθήματα που μας κρατούν πίσω. Ό,τιδήποτε φαντάζει στο νου μας ακατόρθωτο γίνεται να επιτευχθεί. Είναι λίγα τα πράγματα που δε θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε ή να αλλάξουμε.
Δεν είναι βέβαια όσο απλό ακούγεται. Υπάρχουν κάποια στάδια που είναι πολύ σημαντικά` αυτό της θέλησης και το άλλο της προσπάθειας. Η θέληση είναι η αφετηρία, αν δεν υπάρχει αυτή δε μπορούμε να ξεκινήσουμε τίποτα. Η προσπάθεια είναι ολόκληρη η διαδρομή μέσα από την οποία σιγά- σιγά ξεπερνούμε τα διάφορα εμπόδια.
Βέβαια υπάρχει και ένας αστάθμητος παράγοντας, η ψυχολογία. Κάποιες στιγμές λειτουργεί ανασταλτικά και άλλες αντιστρόφως. Εξαρτάται από το πώς τη χτίζουμε κάθε φορά. Για να μη ξεφύγω από την αρχική μου σκέψη, αυτό που πιστεύω είναι ότι ο άνθρωπος δε γνωρίζει όλες τις δυνατότητες που έχει και δε θα τις μάθει πιθανότατα ποτέ αν κάποιες φορές δεν αναγκαστεί να φτάσει στα όρια του. Φυσικά, υπάρχουν και κατηγορίες ανθρώπων που ποτέ δε θα φτάσουν στα όριά τους ή αν τύχει και τα ξεπεράσουν δε θα αντέξουν.
Πάντως αξίζει η προσπάθεια να υπερνικήσουμε τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που μας κρατούν στάσιμους ή ακόμη χειρότερα μας έλκουν προς τα πίσω. Ανεξάρτητα από το αν φτάσουμε ή όχι στο επιθυμητό αποτέλεσμα, τουλάχιστον έχουμε κάνει σίγουρα ένα βήμα προστά.