Οξύμωρη ζωή...

-Την ημέρα της Ανάστασης πεθαίνουν άνθρωποι?

(Είχα την ελπίδα ότι κάτι μαγικό σμβαίνει αυτή τη μέρα και κανείς δε φεύγει από τη ζωή.)

-Φυσικά και πεθαίνουν. Γιατί τι είναι αυτή η μέρα και να μην πεθαίνουν?

-Ε πώς? Είναι περίεργο αφού αυτή τη μερά υποτίθεται ότι όλοι οι νεκροί ζωντανεύουν, ανασταίνονται, γιατί οι ζωντανοί να πεθαίνουν?......

Να όπως και τα Χριστούγεννα είναι άδικο ο Χριστός να γεννιέται και άλλοι να χάνονται.

-Όλες τις μέρες πεθαίνει ο κόσμος....

Κάτι σκέψεις που μου κατεβαίνουν ώρες ώρες και που τολμώ το χαζό να ξεστομίζω, να συζητάω και να προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω.. Δε με έβρισαν φυσικά οι γονείς μου για τις παιδιάστικες (ούτε καν παιδικές) ρητορικές απορίες μου, χαμογέλασαν μόνο λίγο στο πρωτοάκουσμά τους και ως εκεί. Ούτε με ειρωνεύτηκαν, ούτε με αγνόησαν, απλά αρχίσαμε μια μίνι συζήτηση περί ζωής και θανάτου.

Λίγες μέρες πριν την Ανάσταση και ακόμη λιγότερες μετά την Ανάσταση μαθαίνω όλο δυσάρεστα. Αυτή τη φορά όχι για άνθρωπο, αλλά για ένα πανέμορφο, αλλά κυρίως αξιαγάπητο και χαδιάρικο λαμπραντόρ, την Ρ. Μα πώς αναρωτιέμαι πώς μπορούν και ρίχνουν φόλες. Είναι δολοφονία αυτό το πράγμα, αυτοί....(όχι δε θα πω άνθρωποι) αυτά τα.... όχι δε θα πω ούτε ζώα, γιατί αυτά είναι καλά....Αυτά τα άκαρδα υποκείμενα πρέπει να βαλούν στο μυαλό τους την εξής σκέψη: ότι για κάποιους ανθρώπους τα ζώα δεν είναι απλά κατοικίδια αλλά μέλη της οικογένειας και δεν έχει το δικαίωμα κανείς να τους προκαλεί πόνο και κυρίως να τους στερεί τη ζωή.

Έχω στην αγκαλιά μου των 2 μηνών και 8 ημερών κουτάβι μου, και ενώ εγώ το παρατηρώ καθώς κοιμάται και χαμογελώ, ενώ μπορώ και το χαιδεύω και κάθε τόσο καθώς κοιμάται να το φιλάω η φίλη μου εκεί μακριά στον Έβρο έχει λιώσει στο κλάμα και τον πόνο. Αρνείται να επιστρέψει εδώ στη Θεσσαλία γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμη να αντέξει το σπίτι χωρίς τη Ρ.

Και εδώ είναι που σκέφτομαι για ακόμη μια φορά πόσο οξύμωρη είναι η ζωή. Άλλοι να αποκτούν ένα νέο μέλος στην οικογένεια και άλλοι να χάνουν.... Έτσι είναι.. Οξύμωρη και ώρες ώρες τόσο μα τόσο κυνική...

Σκέφτηκα ότι σε πέριπτωση φόλας κάτι πρέπει να κάνει ο έμμεσα παθών, δηλαδή ο ιδιοκτήτης. Είναι έγκλημα και όπως ο βιασμός για παράδειγμα πρέπει να καταγγέλεται, το ίδιο και αυτό. Έψαξα στο internet και βρήκα αυτό:

Νόμος 1197 (1981) : <<όποιος σκοτώνει, κακοποιεί ή απειλεί ζώα που προστατεύονται από την ισχύουσα νομοθεσία ή τα εγκαταλείπει τιμωρείται σύμφωνα με το Άρθρο 8 του ποινικού κώδικα>>.

Νόμος 3617 (1992) : <<Κανείς δε μπορεί να υποβάλλει οποιοδήποτε ζώο, σε αναίτιο πόνο, αγωνία ή στρες. Κανείς δεν επιτρέπεται να εγκαταλείπει το κατοικίδιο του>>.

Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ανατεθεί στο Υπουργείο Εσωτερικών (Δήμοι, Κοινότητες) και στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (Αστυνομία). Μπορείτε λοιπόν να αναφέρετε οποιοδήποτε περιστατικό στον Δήμο και στην Αστυνομία της περιοχής. Δεν είστε υποχρεωμένοι να ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα. Κάντε μήνυση κατ’ αγνώστων. Τοξικολογική εξέταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αποδεικτικό στοιχείο. Να επιμένετε επίσης να καταγραφή το γεγονός στο βιβλίο συμβάντων.

Εάν ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα μπορείτε να κινηθείτε δικαστικά. Οι αποδείξεις που χρειάζεστε είναι :

1) Ένας μάρτυρας

2) Όνομα και διεύθυνση του ατόμου που δηλητηρίασε τα ζώα

3) Τοξικολογική εξέταση – αναφορά του αιτίου του θανάτου, από το Τοξικολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εάν ζείτε εκτός Αθηνών ρωτείστε την Αστυνομία για το κοντινότερο νόμιμο Τοξικολογικό Εργαστήριο. Εάν έχουν χρησιμοποιηθεί τριμμένα γυαλιά, δείγμα από το στομάχι του ζώου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τοξικολογική εξέταση.

Βρήκα και τα συμπτώματα ενός δηλητηριασμένου ζώου, αλλά δε θέλω ούτε να τα γράψω, έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα ότι μπορεί να τα πάθει αυτά το κουτάβι μου και κάπως νιώθω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι ένα έγκλημα που σπάνια τιμωρείται αξίζει όμως η καταγγελία του. Αξίζει γιατί ίσως η ποινική τιμωρία στην Ελλάδα γίνει πιο αυστήρη, ίσως πάλι αποφύγουν οι εγκληματίες να δράσουν. Ίσως με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν τα ζώα στην Ελλάδα το σεβασμό και την προσοχή που τους αξίζει.