Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...


Και η κοπέλα απάντησε: "Ε φτάνει πια"...


"Οι αναμνήσεις είναι για να μας θυμίζουν το παρελθόν και όχι για να ζούμε το παρόν. Πρέπει κάποια στιγμή να απαλλάγουμε από αυτές και να ζήσουμε..Μιλάω για ζωή και όχι για επιβίωση..Να είσαι ανοιχτός σε νέα πράγματα, σε νέες παρέες, σε νέες εμπειρίες.. Να είσαι ανοιχτός στην καρδιά και να την αφήνεις να νιώσει.."

Την κοιτούσε σαν χάνος, όχι τόσο από αυτά που του έλεγε αλλά από τον τρόπο που του τα έλεγε..Τα μάτια της έβγαζαν ένα πάθος, μια λάμψη και μια αγανάκτηση συγχρόνως..Ήταν σαν να του άναβε το πράσινο φως να προχωρήσει στην επόμενη κίνηση..

Εκείνος δεν είπε τίποτα,τι μπορούσε να πεί άλλωστε..Καταλάβαινε εδώ και καιρό αρκετά πράγματα, αλλά του ήταν δύσκολο.Και για τους δύο ήταν περίεργο και δύσκολο..Είχε περάσει καιρός που είχαν βγει από μια σχέση τόσο δυνατή που πίστευαν ότι δε θα ξεπεράσουν ποτέ.Για εκείνη είχαν περάσει χρόνια, για αυτόν κάτι μήνες..Κι όμως οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που ένιωθαν όταν τις έφερναν στο μυαλό τους είχαν στειχιώσει μέσα τους για τα καλά.

Κάπως όμως έπρεπε να ξεφύγουν από αυτά τα δεσμά του αποτυχημένου έρωτα του παρελθόντος..Και ίσως, ΙΣΩΣ η λύση πλέον να ήταν αυτοί οι ίδιοι, o ένας για τον άλλο..

Όχι για κάτι μεγάλο και σπουδαίο, απλά για μια νέα αρχή. Μια αρχή που θα σημείωνε τη δική της εξέλιξη..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου