Έτσι είναι!!!Κάποιοι με τον ερχομό της άνοιξης έχουν να αντιμετωπίσουν την αλλεργία που τους πιάνει από το πράσινο το οποίο σιγά σιγά αρχίζει και πάλι να φουντώνει, και άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με τη μελαγχολία που συχνά πυκνά φουντώνει και αυτή. Κάποιοι άτυχοι βέβαια πιθανότατα να τα παθαίνουν και τα δύο..
Και μια άλλη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν αλλεργία στη μελαγχολία..Οι λεγόμενοι έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα ή αναίσθητοι ή ευτυχείς.Γιατί για να μην μελαγχολεί ένας άνθρωπος ή πολύ ζαμαν φου είναι ή τόσο γεμάτος στη συγκεκριμένη φάση της ζωής του και ευτυχισμένος που δε χρειάζεται να αναπολεί για να μελαγχολεί ή πάλι να τρέχει όλη μέρα με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει ούτε να σκεφτεί.
Πάντως η μελαγχολία είναι ένα συναίσθημα που αγγίζει κάθε ηλικία. Είναι και αυτή μέσα στο παιχνίδι, δε γίνεται να είμαστε συνεχώς με το χαμόγελο!!! Αρκεί φυσικά τις περισσότερες φορές να καταλήγει αποδοτικά και όχι καταστροφικά.
Άλλες φορές θέλεις να την περνάς μόνος σου, άλλες να τη μοιράζεσαι και άλλες δεν τη θέλεις καθόλου, απλά την ανέχεσαι περιμένοντας υπομονετικά να περάσει.
Αυτό που παρατηρώ στον εαυτό μου είναι ότι όσο μεγαλώνω η συχνότητα που μελαγχολώ είναι όλο και πιο μεγάλη.Λογικό ίσως αφού οι αναμνήσεις όλο και πληθαίνουν. Φταίει ίσως και η συνειδητοποίηση ότι κάποια πράγματα θα μείνουν μόνο παρελθόν και δε θα τα ξαναζήσεις..Αυτό φυσικά δεν είναι αρνητικό (αφού θα ζήσεις νέες εμπειρίες),δεν παύει όμως να είναι μελαγχολικό.
Ας ελπίσουμε ότι με τον ερχομό του καλοκαιριού παρέα με την αλλεργία θα περάσει και η μελαγχολία!!!
